poniedziałek, 23 czerwca 2014

CSSABA - Like a See E Ea Gull

Troszeczkę zjebałem. Przyszła mi płyta. Że niby industrial, chłód, ciemność, elektronika i  brak wokali. Wrzucam na odtwarzacz i słucham. A tu  basy jakieś płaskie. Napierdalanie szybkie jak w szrancu, breakbicie. Myślę sobie - całkiem ok, to nawet udany zakup. Słucham po raz drugi. Ciągle jestem pod wrażeniem. Skończyła się strona A.  Idę do gramofonu i patrzę. Co się okazało? W odtwarzaczu wcisnąłem prędkość 45 zamiast 33 1/3. Teraz słucham płyty po raz kolejny. Czuję się jakbym kupił dwie dobre płyty. Tyle wygrać. 

czwartek, 5 czerwca 2014

Czas pogodzić się ze składankami cz.1

Bo kiedyś nie mogłem przeboleć, że istnieje coś takiego jak kompilacje. Wrzucałem je do jednego worka pod tytułem Wszystko dla pieniędzy. Bo, myślałem sobie, po co wydawać na składanki rzeczy, które już się ukazały, które każdy zna? Otóż okazuje się, że byłem w tej materii zarówno niezmiernie głupi. W szczególności w odniesieniu do polskiej, biednej fonografii składanki były oknem na nagrania, które w innym przypadku by zupełnie przepadły.

Niniejszym zaprezentuję kilka składanek z lat 80, które moim zdaniem są warte szczególnej uwagi. Znajdują się na nich nagrania, które miały być zapowiedzią nigdy nie wydanych longplayów, nagrania koncertowe lub radiowe. Zespoły, które znalazły się na tych składankach były mniej lub bardziej popularne. Jedne stały się ikonami polskiej popkultury, niektóre zaś odeszły w niepamięć. Swoją drogą, pozwolę sobie w tym miejscu polecić prawdziwą skarbnicę jeśli chodzi o polski underground lat '80 jaką jest blog Kaseta Stilon Gorzów C-60. Niniejszy wpis jest pewnego rodzaju kontynuacją poprzedniego posta, gdzie traktowałem o okładkach zaprojektowanych przez Alka Januszewskiego, ponieważ wśród zaprezentowanych okładek znajdują się również ciekawe składaki.

W zasadzie większość składanek, które tu omówię to wydawnictwa zawierające polski post-punk, nową falę, post-rock i takie tam hipsterstwa i alternatywy.

1. "Cisza jest ... nic się nie dzieje", Tonpress 1990.

Płyta ukazała się w 1990 roku w czasach gdy Tonpress nie wytłaczał już singli (bo się nie opłacało). Dlatego też wszystkie zespoły, które miały "obiecane" SP (np. na podstawie wygranych konkursów lub po prostu dlatego, że były ciekawe) zostały wytłoczone na longplayu. Według relacji osób, które pamiętają rok 1990 w Polskiej fonografii, płyta nie spotkała się z ciepłym przyjęciem a w zasadzie nie przyjęła się z żadną znaczącą reakcją. Nagrania, które ukazały się na płycie to raczej półprofesjonalne lołfajowe produkcje. Większość zespołów zaś, które znalazły swój azyl na winylu w roku jego wydania już dawno nie istniała.

Mimo dużej ilości grup na płycie cała kompilacja wydaje się być bardzo spójna. Lołfajowe nagrania pozbawione sztuczek produkcyjnych oraz surowość brzmienia doskonale oddają zimno, niepewność i nietrwałość czasów, w których przyszło istnieć polskiej muzyce. Nawet wesołkowaci Tubylcy Betonu grający w rytmie polki czy głupkowate teksty Pudelsów oddają niezwykle nerwową atmosferę. Zdecydowanie jest to jedna z moich ulubionych polskich płyt, która jak żadna powoduje, że przenikają mnie dreszcze.


2. "Gdynia", Tonpress, 
1988.


Chronologicznie składanka ta ukazała się wcześniej i zawiera bardzo zróżnicowaną muzykę, którą łączy tytułowe miasto. Mamy tu zarówno wymuskany pop-rock, roots reggae jak i pierwsze przymiarki do noise rocka oraz prawdziwej narkotycznej i onirycznej psychodelii. Dla mnie osobiście płyta ta jest zapowiedzią najlepszej alternatywnej płyty wszechczasów, która nigdy się nie ukazało i już zapewne nie ukaże. A to za sprawą dwóch utworów Apteki - "Synteza" oraz "AAA". Muzyka szeptana, jakby malowana akwarelami, z szumem, dymem i mgłą unoszącą się z jointa stanowi niebywałe doświadczenie a przede wszystkim - swym niebywałym stylem i światowością odstaje od całej gdyńskiej alternatywy.

niedziela, 1 czerwca 2014

Okładki Alka Januszewskiego

Alek Januszewski muzycznie znany jest przede wszystkim z zespołu Gardenia. Debiutancka płyta zespołu nie powaliła mnie na kolana, ale zgrzeszyłbym przeciwko sobie gdybym stwierdził, że muzyka zawarta na krążku jest kiepska. Ale nie o tym miała być mowa. Bardziej zainteresowała mnie inna część działalności muzyka a mianowicie jego cover arty, nierzadko kultowe, które w znaczącym stopniu wpłynęły na percepcję poszczególnych wykonawców. 

Tutaj zaprezentuję tylko te okładki płytowe, które są częścią mojej kolekcji. Oczywiście okładka to nie tylko front, ale i rewers, dlatego sfotografuję zarówno tył jak i przód. A i wkładce zrobię zdjęcie jak tylko taką znajdę.
Jeszcze Młodsza Generacja, Tonpress, 1986

Jeszcze Młodsza Generacja, Tonpress, 1986

Obywatel G. C., Tak! Tak!, Polskie Nagrania Muza, 1988 

Obywatel G. C., Tak! Tak!, Polskie Nagrania Muza, 1988 
Wkładka do Tak Tak obywatela G. C

Siekiera, Nowa Aleksandria, Tonpress 1986

Siekiera, Nowa Aleksandria, Tonpress 1986

Cisza Jest... Nic Się Nie Dzieje, Tonpress, 1990

Cisza Jest... Nic Się Nie Dzieje, Tonpress, 1990

Kapitan Nemo, Kapitan Nemo, Tonpress, 1986

Kapitan Nemo, Kapitan Nemo, Tonpress, 1986

Fala, Polton, 1985

Fala, Polton, 1985

Wkładka do Fali

Gardenia, Pronit, 1988

Gardenia, Pronit, 1988
Joy Division, Love Will Tear Us Apart, 1985, Tonpress, przód

Joy Division, Love Will Tear Us Apart, 1985 Tonpress, tył.


Jeśli komukolwiek udało się przeskrolować wszystkie zdjęcia do końca to może przeczytać jeszcze moje przemyślenia. Nie powiem, która okładka mi się podoba najbardziej, bo wszystkie są świetne. Mówi się, że to Marek Karewicz jest bogiem polskiej okładki płytowej. Ja natomiast twierdzę, że w absolutnej czołówce należy umieścić powyżej wrzucone okładki. Po pierwsze - są wykonane różnymi technikami wykorzystują fotografię, kolaż, rysunek, malarstwo. Nie są to dzieła jednoznaczne, wzbudzają niepokój - tym bardziej, że muzyka zawarta na tych krążkach ma raczej duszną atmosferę (nawet a może przede wszystkim dziwny nastrój Kapitana Nemo). Zabawowe Tak! Tak! to raczej gorzki stand-up niż słodkiego miłego życia. Fala  to dokument epoki, twardego lołfajowej realizacji i młodzieżowego buntu. Nowa Aleksandria to ból i chłód przemysłowego miasta. Wydaje mi się, że kapitalne znaczenie dla odbioru muzyki na tych krążkach mają te fenomenalne okładki. 

Z tego co kojarzę, to jeszcze debiut Lady Pank. Tylko, że okładka moim zdaniem jest kiepska, więc jej nie wrzuciłem. A poza tym nie cierpię Lady Pank. Bardziej niż Ciechowskiego.